Akceptacja siebie jest najważniejszym aspektem w naszym życiu, dlaczego? bo bez tego, nie tylko nie zrozumiemy życia rodzinnego, nie tylko nie będziemy w stanie przekazać podstawowych wartości swoim dzieciom ale też w każdą relacje w życiu będziemy wchodzić z poczuciem braku. Braku czegoś. Wiele jednostek nie potrafi latami tego braku nazwać. Dopiero w procesie terapii czy też zdobywania umiejętności społecznych, zaczyna rozumieć że brak który odczuwa jest immanentny, niejako zakorzeniony w nim. Brak akceptacji najczęściej wiąże się z niską samooceną.

Jeżeli nauczymy się akceptować nasze dziecko a przede wszystkim akceptować i szanować jego emocje, uda nam się zbudować z nim więź trwałą i opartą na wzajemnym zaufaniu. Zamiast ” małej istoty ” zyskamy partnera do rozmów, zabaw, przezywania życia.

Jako dorośli często nie wiemy jak radzić sobie z emocjami. Denerwujemy się na korek, na kolejkę do kasy, na kanapkę która spadła masłem do dołu. Potrafi nas to zezłościć tak, że przekleństwa sypią się lawinowo. Dlaczego więc, kiedy Twojemu dziecku coś nie wychodzi, coś nie idzie po jego myśli mówisz ” Hej, nie wolno się tak zachowywać” “Hej, po co się tak denerwujesz?” ” No co ty robisz, nie rzucaj tym, nie kupię ci następnego”

Dlaczego ? dlaczego Ty masz większe prawo do emocji niż Twoje dziecko? dlaczego chcesz żeby swoją złość chowało w sobie? Dlaczego nie ma akceptacji w Tobie? Każde takie zachowanie jest dla Ciebie ogromną szansą na wyjaśnienie dziecku, co dzieje się w środku. W nim. Dlaczego czuje się dziwnie, czemu robi mu się gorącą, czemu ma ochotę wszystkim rzucać.

” Skarbie, rozumiem że się zdenerwowałeś, proszę powiedz na co”

” Myszko, widzę że bardzo się zdenerwowałaś, co się stało? masz prawo być złą, ale powiedz na co?”

” Widzę, że porozrzucałeś zabawki. Przecież je lubisz, są dla Ciebie ważne, czemu to zrobiłeś?”

I tak dalej, i tak dalej… opcji jest bardzo wiele. Jednak podstawą i wspólnym mianownik każdej z nich jest SPOKÓJ.

Teraz spójrz wstecz i przypomnij sobie ile razy, kiedy coś zmajstrowałeś, zbiłeś, połamałeś zupełnie niechcący, któryś z rodziców krzyczał a nierzadko również uderzył za to. Co działo się później ? Kiedy znowu coś przeskrobałeś nie mówiłeś rodzicom nic, bo BAŁEŚ SIĘ ICH REAKCJI. Czy takie dziecko chcesz wychować? czy taką jednostkę chcesz mieć w domu? Czy może taką, która w pełnym zaufaniu będzie mówić Ci o wszystkim?

NVC, któremu poświęcę oddzielny artykuł jest wspaniałym narzędziem. Nie tylko w świecie dziecka, w świecie dorosłych również.

Zaakceptuj swoje dziecko, uśmiechnij się do jego uczuć, emocji, myśli. Patrz mu w oczy tak często, jak to możliwe. I spraw aby on w Twoich widział odbicie jednostki silnej, kochanej, którą szanujesz i podziwiasz.